Prof. Dr. Esat ARSLAN

Sezen Aksu’nun belleğimde yer eden şarkı sözü nakaratının en anlamlı kısmıdır. Barış Sürecini ne kadar da anlamlandırıyor, bu tekerleme… Hele arkasından gelen dörtlük…

“Hadi bakalım kolay gelsin

Bir acayip zor yarış

Bana ne aman ben anlamam

Pek hesaplı ince bir iş”

“Pek hesaplı ince iş”in açıklanmasına ne kaldı ki? Hepsi, hepsi sadece üç gün, 30 Eylül 2013 Pazartesi günü “dananın kuyruğu” kopuyor. Duyduk duymadık demeyin. Pek ortada dana da kalmadı ama neyse… Herkes bu açıklama içerisinde kendini ve yerini bulacak, deniliyor. İnşallah hayırlısı olur. Ama bütün endişem, bütün korkum atalarımızdan süzülerek gelen, damıtılarak üzerine titrediğimiz ve de asırlardır içinde baliğ olduğumuz değerlerimizin bir daha geri gelmemek üzere uçup gitmesi. Çok uluslu koca çınardan iki toplumlu cılız bir ulusa gidiş de düşünülebilir mi? . Eğer, siz, iki milleti koymaya başladınız mı? “Magnum” gibi ortalık yerde erirsiniz, o zaman elinizde ne devlet kalır, ne de millet… Elden gelen hayırlısını dilemek, hayırlısı olur, İnşallah…

Benim uzunca bir zamandır“her yaz bir başkent” deyip de, karınca kararınca uygulamaya koyduğum, yapmağa çalıştığım hayat boyu bir projem var. Yaz ayları bir iki ay bir dünya başkentinde ora vatandaşı gibi yaşamağa gayret ettiğim bir ütopya bu. Keyif alıyor muyum? Evet. Bu yaz tatilini de Makedonya’nın başkenti Üsküp ve eski Piyemonte (Özerkliğini 1948 İtalyan Anayasası ile kazanmış olan bölge) Krallığının başkenti Torino’da geçirdim. Mesela geçen sene de Madrit ve Sofya’daydım. Ne yaparım, oradaki insanların arasına karışırım, onlar gibi olayları duyumsamağa oranın yurttaşı yerine koyarım, tepkilerimi ölçerim. Tavsiye ederim, keyif alırsınız…

Gözlemlerim, kendi ülkeme sanal olarak uygulamaya çalışım, bunları yaparken de bazen de ürkerim. Örneğin, bunlardan biri: “iki uluslu bir devlet olmaya çalışmak zor zanaattır.” Öyle adı bolca telaffuz edilmeğe gelmez. Bir kere, adını yüksek seslendirmeye başladınız mı? Arkası gelmez. Ödün vere vere sonunu bulamazsınız. Git gide keskin bir ayrılık başlar, çizgiler çizilir, o zaman dere gibi, nehir gibi doğal hatlar, karayolu, demiryolu, otoyol gibi yapay hatlar olur size, adı konmamış sınırlar. Arkasından bayraklar dikilir, bir bakarsınız ki, ülke içersinde gümrüğü olmayan hudutlarla bölünüp gidersiniz. İşte 13 Ağustos 2001 tarihinde imzalanan Ohri Çerçeve Antlaşmasından sonra Makedonya’nın içine girdiği durum. Gidin 12 yıl sonra Makedonya Cumhuriyetine bakınız, çizgiler çizilmiş, hudutlar iyiden iyiye belirginleşmiştir. Bir taraf; Çar Samuel’den Kral Filip’e, Büyük İskender’e kadar dev heykelleri dikmişsiniz, o yetmemiş, bir de dev haçlarla dağları bezemişsiniz olmuş size Makedon bölgesi. Diğer tarafta ise; dev Arnavut bayrakları, rölyefleri ve her şeyden önemlisi Osmanlıda bir devşirme iken ayaklanmış İskender Bey algısının yerleştirmeğe çalıştığı Arnavut milliyetçiliği. Yani anlayacağımız bir tarafta Büyük İskender’e dayalı, diğer tarafta İskender Bey’e dayalı Makedon ve Arnavut milliyetçiliği… Ortak düşman da Osmanlı… Meydanları Osmanlıya isyan edenlerin, sabotaj yapanların heykelleriyle doldurdunuz mu, oldu bu iş. Osmanlı düşmanlığı elde rezerv, bunları gördükten sonra İbn-İ Haldun’un ünlü millet olma nazariyesi akla geliyor. “Millet olmak için asabiyeye, ortak şuura ihtiyaç var ama eğer ortak düşmanınız yoksa hiçbir zaman millet olamazsınız” hipotezini ortaya koyan ünlü kuramı…

Bütün bunlar bir, bir geçiyor aklımdan, Makedonya’nın başkenti Üsküp’ü dolaşırken,  Ohri’nin üzerinden daha 12 yıl geçmeden… Çizgiler o kadar belirginleşmiş ki, dünün millet-i hakimesi Türkler azınlık bile olamamış… Ama Makedonlar ve Arnavutlar da birbirlerine karşı bilenen keskin bıçak olmuşlar… Bu, “Yârim keskin bıçak”ından daha ileri bir durum… Elektrik direklerinde çapraz asılan iki bayrak olmuşlar, ama bilenmiş bir bıçak, kama gibi… Düşünebiliyor musunuz? 29 Ekim Cumhuriyet ya da 30 Ağustos Zafer Bayramımızda kutlamalar için kurulan takların, resmi binaların üzerinden sarkıttığımız dev, ya da elektrik direklerinin üzerine konulan çapraz iki bayrağın, bir tarafında şanlı Türk bayrağı, diğer tarafında PKK bayrağı… Makedonya örneğini düşünmek bile istemiyorum. İçim acıyor, atalarımın kemikleri sızlıyor, sevgili okurlar. Serhildan(Başkaldırı)’lar tehdidi altında, “Öcalan’a Özgürlük, Kürtlere Statü” teraneleri meydanları doldurmuşken  “Canım, bir şeycikler olmaz” diyebilir misiniz? Hadi bakalım, kolay gelsin…