10 Aralık Cumartesi gecesi içimiz dağlandı, gözyaşlarımız sular seller oldu ve gözpınarlarımızdan akan gözyaşlarımız göz pınarlarında kurudu, kaldı ama yüreğimize bir nebze olsun su serpilemedi. Beşiktaş Vodafon Arena Stadyumu -ismini bir türlü içime sindiremediğimden ben İnönü / Mithatpaşa Stadyumu diyeceğim- çevresinde kalleşçe kurgulanan kademeli iki bombalı terör saldırısında 37 polisimizi, yedi vatandaşımızı toplamda 44 canımızı yitirdik. Arka arkaya tez gelen acı haberlerle, şehadet şerbetlerini içen İmamoğlu’ndan Mehmet Atıcı ve Aladağ’dan Âdem Yavuz kardeşlerimizi ebediyete uğurladık. İnanın bütün şehit haberlerinin ateşi sadece onların ailelerinin ocaklarına düşmedi, sadece 24 güzide ilimizi ve onları değil, bütün Çukurova’yı, Türkiye’yi yaktı, kavurdu. Namerd, elini ovuşturup, oh dese de, ciğerimizi yakan bu saldırıya rağmen ayakta durmak zorunda olduğumuzun bilincindeyiz. Onlar bizim yaşamamız için şehadet şerbetini içen Şehit Şüheda Mehmetlerimiz, Mehmetçiklerimizdir.

Arapça “Mim, Ha, Mim ve Dal” harflerinden meydana gelen, “çok medh olunmuş, tekrar tekrar övülmüş” “Muhammed” sözcüğü yerine aynı harflerle yazılmış olmasına karşın, Osmanlı’nın egemen olduğu zaman diliminde Türkçe ses uyumuna göre “Mehmet ve Mehmetçik” yeğledikleri görülmektedir. Ancak Türkler, Allah’ın elçisi son Peygamber efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem)’e olan hürmetten ve saygıdan dolayı Muhammed sözcüğünde “kelime-yi tasgir”, sözcük küçültmesi yaparak, “Mehmet ve Mehmetçik”i kullanmışlardır. 36 Osmanlı padişahının altısına Muhammed adı verilmesine karşın onlar kendilerini “Mehmet” olarak bu gök kubbenin altında bir birey addetmeyi bilmişlerdir. Koskoca çağ açan, Doğu Roma payitahtını alan Osmanlı padişahının adı, “Fatih Sultan Mehmet’dir, yoksa Arapların çağırdıkları gibi onun adı “Fettah Sultan Muhammed” değildir. Fatih Sultan Mehmet, Hazreti Peygambere olan saygısından İstanbul’u almadan inşa ettirdiği bugün de bütün görkemiyle boğazın kilidi görünümüyle Rumeli Hisarını Muhammed’in adını coğrafyaya kazıyarak inşa ettirmiştir.  Osmanlı Devletinde millet-i hâkime Türkler arasında “Muhammed” adını almak son derece ayıp karşılanırdı. Arapların onun ismini almaları yoğun bir biçimde kullanmaları açıkça belirtilmese de, çok yadırganırdı. Çünkü onlar, Peygamberin bakiyesi “Kavm-i necip” olarak betimlenirdi. Karışılmazdı.

Cumartesi günkü patlamayı ya da Birinci Dünya Savaşını, Çanakkale Savaşındaki bomba şimşeklerinin, şarapnel parçalarının bir çığ gibi indiği siperleri ve sönen güneşleri ifade edebilmek o kadar kolay mı? Çukurova Hac fariziyesini yerine getirecek Müslüman-Türk dünyası için kutsal topraklardaki “Haremeyn” kadar önemlidir. Hacıları kutsal topraklara, Hicaz’a götürecek olan Sürre Alayları burada oluşturulur, Medine-i Münevvere ile Mekke-i Mükerreme’ ye ulaştıracak olan kutsal yolculuğa Çukurova’dan başlanılırdı. Balkan Savaşları ve Çanakkale Savaşları sırasında Türkistanlı Müslümanlar hac fariziyesini savaş alanı olarak addedip, bu görevlerini eda etmeden muharebe alanlarına Çukurova’dan koşarak gelmişlerdi, soydaşlarına yardım için...

Çubuğunu bahçeye ekemeden, tarlasına tohum atamadan her şeyi yüzüstü bırakıp, Çanakkale’ye koşan Çukurova’nın neferleri elbiselerini tüfek teçhizatını bile vagonlar içerisinde almasını bilmişlerdi.  Başka birliklerde olmayacak bir biçimde Adanalılar,  Mersinliler bir bütün olarak 47., 48. ve 125. Piyade Alaylarını oluşturmuşlardı. Savaş ortamındaki duygularını Peygamberlerin yanında savaşa giren “Ribbiyyun-Allah erleri” olarak algılamışlardı. Al-i İmran suresinde geçtiği gibi, Allah yolunda başlarına gelenlerden dolayı gevşeklik ve zaaf göstermedikleri ve boyun eğmedikleri için “Allah’ın Adamları” yerel söylenişle “Adanalıyık, Allahın Adamıyık” olmuşlardı. “Allah’ın adamı” olmak, yaratan ile ilişkilerini doğru düzenleyen insan olmak, Allah yoluna kendini adayabilmek, namerde yol vermemek, namert köprüsünden geçmemek demektir. Allah’ın adamı olmak, Allah dostluğu payesine layık hale gelmek demektir. Onlar Çanakkale’ye büyük bir teslimiyet içerisinde, “Allah’ına Kurban” kefenlerini giymiş olarak, kimin malını kime veriyorsunuz diyerek şehadet şerbetini içmeye Cennet Bahçesine girer gibi koşarak gitmişlerdi. Onlar Çanakkale’de “Adam gibi adam olmuşlar”, kendisine teslim edilen toprakları, Adana Bayırı’nı, Mersin Sırtını, Mersin Deresini kanla savunarak, birbirleri üzerine şehit düşüp, Şüheda tepeleri oluşturarak adam gibi şehit olmasını bilmişlerdi. Bugün de o günlerden bir fark yok.

Evet, Sevgili okurlar, bir Cumartesi gecesinin düşündürdüklerini sizinle paylaştım.

Ey, Bre Gafiller, Ey Bre Namertler, unutmayın, evet hepimiz “Adam gibi Adam” ve “Allahın Adamıyık”, haberiniz olsun.

Başımız Sağ olsun…