O ZAMANLAR ESİRGEMENİN ÇOCUKLARIYIZ.

Mustafa Esmer Cengiz

***

Ne zamandır düşünüyordum zaten, içim içimi yiyordu; dayanamadım,sordum:

“ Benim annem niye gelmiyor anne?”

Bakıcı anne bu tür sorulara alışık olmalı, başımı okşadı gülümseyerek “ Gelecek” dedi.

“Annem nasıl biri anne?”

Güzel!

“Gelirse beni tanıyabilecek mi peki?”

Anneler çocuklarını tanımaz olur mu hiç, tanır elbet.

“ Peki O nasıl tanıyacak beni?”

“kolay, dedi”

***

Bakıcı anne o akşam yanıma geldi, elinde bir şeylerle.

Sağ elimi bir güzel kınaladı, sardı sarmaladı ve bir çorap geçirdi. Sabaha kadar dokunmak yok, dedi, gitti.

Sabahı yine baş ucumdaydı. Çorabı sıyırdı ,sarılı bezleri çözdü aldı, tutmuş, dedi.

Hadi git bir güzel yıka da gel yanıma bakalım.

Sağ elim kıpkırmızıydı.

***

Cumartesi gününü iple çekmeye başladım. Kınalı elimi havaya kaldırıp gelenlere gösterecektim; annem elimin kınasından tanıyacaktı beni. Bakıcı annem öyle demişti. Yalan söyleyecek değildi ya!

***

Ziyaret günleri elim havada bekledim durdum.

Aradan kaç cumartesi ,kaç Pazar geçti bilmiyorum; gelmedi annem.

Yaşım on sekiz oldu, kendimi esirgeme kapısının eşiğinde buldum.

***

O gün bugündür elimi kınalayıp duruyorum işte.

Umut bu ya, belki diyorum belki…

Mustafam, diye seslenir kalabalıklar içinden biri, esmerim,der; nerelerdeydin sen…

Belki! Kim bilir…

***

Not: Çıkacak olan “LÜTEN ANNEME SARIL ÜŞÜMESİN TANRIM”Adlı kitabımımdan…

Tüm Annelerime Bin Selam Olsun ☘️