Kültürpark yaklaşık 4 yıldır şantiye gibi, sökülen beton kaplamaların yerine yenisi dökülüyor! Hilton Oteli’nden Mezitli’ye kadar uzanan sahil şeridi toz, çamur ve pislik içinde! İnsanların ulaşmakta güçlük çektiği mavi sonsuzluğun boynu bükük! Deniz, deniz emekçileri... 

1970'li yıllarda okuduğum Reşat Enis'in Ekmek Kavgamız romanındaki Egeli süngercilerin hazin öykülerinin belleğimde açtığı izler varlığını sürdürüyor hala... 

Deniz acı...
Deniz özgürlük… 
Deniz dışarıya, yeniliklere, keşiflere, icatlara uzanan yol… 

Agamemnon’un komutasındaki Yunan orduları, bazı tarihçilere göre ilk soykırımının yapıldığı Troya’ya binlerce gemiyle ulaştılar…  
Ferdinand Magellan yerkürenin yuvarlaklığını, ChiristofColumbus Amerika'yı keşfetmiş… İspanyol sömürgeciler okyanusları aşarak Latin Amerika’ya ulaşıp Aztek ve Maya Uygarlıklarını talan etmiş… 
Topraklarından koparılarak Amerika’ya köle olarak satılan Afrika yerlileri yine deniz yoluyla taşınmışlar… 
Dünyanın 4/3’nü kaplayan denizler daha ne macera ve savaşlara sahne olup, ne değişimlere uğramış… 
Yani ne yönde kullanılırsa o şekilde sonuçlar doğurmuş! Peki böylesine verimli zenginliğe, üç tarafı denizlerle çevrili, her fırsatta Barbaros’un torunları olmakla övünen Anadolu insanı nasıl yaklaşıyor? 

“Gün olur alır başımı giderim/ denizden yeni çıkmış ağların kokusuyla/ o ada senin/ bu ada benim/ yelkovan kuşlarının peşi sıra…” yolunda dizlerle güzellemeler dizen Orhan Veli gibi şairlerimizin güzel duygularını bir tarafa ayırırsak, durumun iç açıcı olduğunu söyleyemeyiz! Denizyoluyla yapılan yük ve insan taşımacılığı gülünç düzeyde! Bunun içindir ki, otomotiv sanayisini semirtmek adına parlatılan karayollarında her yıl meydana gelen trafik kazalarında binlerce insanımız canından oluyor! 
Balıkçılığın defteri çoktan dürülmüş, ülke tüketiminin yarışından çoğu karadaki çiftliklerden karşılanıyor! 
Türkiye’nin en uzun kıyı şeridine sahip iller arasında yer alan, geçmişi antik çağlara uzanan Mersin’e bakacak olursak durum daha da vahim! Kızkalesi’nin dışında denizden dişe dokunur artı değer üreten yer neredeyse yok gibi! 
Bazı çokbilmiş yöneticiler, arazi sıkıntısı çekiliyormuşçasına kent merkezindeki güzelim kumsalı kayalarla doldurup park düzenlediler! 
Deniz Otobüsü Projesini rafa kaldıran son belediye başkanı da çakma karaya kondurulan, vatandaşın oturup çay-kahve içip soluklanacağı cafeleri yıktırdı! 
Tartışmalı da olsa Çamlıbel’e açılan kurulan Denizpark kapatılıp viraneye dönüştürüldü! 
Yani bir anlamda toplumun denizle olan sınırlı ilişkisi kesiliyor! Oysa deniz özgürlüğün yanı sıra uygarlığa da açılan kapıdır! Zaten Mersin’de nüfusun büyük çoğunluğu denizi sadece uzaktan seyretmekle yetiniyor!   
Hani,”Su akar, deli bakar!” deseler de, maalesef biz onu bile yapamıyoruz! Dünyanın hiçbir yerinde denize böyle sırt çevrilmez! Denize şaşı bakan anlayıştan güzellikler tohumlaması beklenebilir mi?