Bayramlar yıllar geçtikçe anlayış değiştiriyor. Ritüellerimiz yeni jenerasyonun işine gelmiyor. 3 ya da 4 günlük bayramlar, 9-10 güne çıkıyor. İzinler ona göre ayarlanıyor. Bir günü el öpmeye, kurban kesmeye diğer günleri de kendine adıyor insanlar. Hal böyle olunca bayram kendi kulvarının dışına çıkıyor, kamusal bir eziyete ve keşmekeşliğe dönüşüyor. 

Herbirimizin bayramı bir tatil fırsatı olarak görmesi, bizim gibi turizm ve ulaşım altyapısı olmayan kentleri perişan ediyor. Dünyanın en güzel sahillerine sahip olan, aynı zamanda hırslarına sahip olamayan insanların da yaşadığı Mersin’de bayramın bir eziyete dönüşmesi elbette ki sürpriz bir sonuç değil. Mersin’den Erdemli’ye uzanan ikinci konutlar bir dönemin saadet zinciri de olsa şimdi kent turizminin kabusu konumunda.  
Erdemli’den Silifke’ye uzanan hinterlantta peşkeş çekilmiş arazilere kondurulmuş üçüncü dördüncü sınıf oteller, yıllardır can çekişen Kızkalesi portresi, tatil beldesi olmaktan çıkmış ve şehirleşmiş beldeler alacakaranlık kuşağı gibi. Muhteşem bir konuma sahip olmasına rağmen, yıllar önce SEKA ile ocağına incir ağacı dikilen ve sadece Kıbrıs’a gidip gelenlerin bavullarına sıkıştırılan  2 litre rakı, 3 karton sigaradan ibaret olan Taşucu bu dramın şimdilik son durağı. Hepsi alabildiğine kalabalık, alabildiğine vahşi. 

********************** 

Fırsatçıların bayramı oldu yine bu bayram.  Krizi fırsata çevirdiler. Bende fırsattan istifade edip, bu keşmekeşliğin içinde birkaç gün tatile gittim. Zar attım işin açıkçası. Hiç beklemezdim ama düşeş geldi. Taşucu’nu birkaç kilometre geçtikten sonra yatırımcıları ve işletmecileri tarafından korunmuş bir alana ve konsepte denk geldim. Mersin için şaşırtıcı bir ambiyanstı. Çölde vaha gibiydi... 
Adı Akçakıl’dı... 
Daha önce duymuştum ismini Akçakıl’ın ama beklentilerimi yüksek tutmamıştım kentte elini kolunu sallayarak gezen Turizm katilleri yüzünden. Ama yanılmışım. İki kardeş işletiyor bu turizm beldesini, üç kuşağın kültürünü hiçe saymadan… 
Dede’den baba’ya, baba’dan oğula. Tarkan ve Taylan kardeşler baba mirasını, dokusunu bozmadan yaşatıyor. Babaları Silifke’yi ve Mersin’i dünyaya tanıtmak için büyük çaba sarf etmiş, önce kentin vurdumduymazlığına, ardından da kansere yenilmiş. Oğullarından Tarkan babasının emaneti için 2014 yılında Mersin’e taşınmış. Yılın on iki ayı Akçakıl’da yaşıyor. Ağabeyi ise yaz aylarında kardeşinin imdadına yetişiyor. İki kardeş babaları gibi ticari bakmamışlar olaya. Beni cezbeden unsur da bu oldu zaten. Dokuyu hiç bozmamışlar. Birkaç tane bungalov ev, hatırı sayılır karavan ve çadır alanları muhteşem bir dinlence atmosferine taşımış Akçakıl’ı . Kentin ağır atmosferinden sıyrılmak ve gürültüsünden bir nebze uzaklaşmak isteyenler için isabetli bir karar. Sessizlik Akçakıl’ın diğer adı. Bu sessizliği bozan tek unsur ise horozlar. Onlar Akçakıl’ın saati. Zamanına yön verenleri. Sayelerinde güneşin doğuşunu kaçırmanız mümkün değil. Tarkan ve Taylan kardeşler baba yadigarı horozları ticari kaygılarına tercih etmemiş, vakitsiz ötmelerini bile kabullenmişler, zamanla müşterilerine bile kabul ettirmişler. Meselenin ticari olmadığı yerde saygınlık vardır. Duruş vardır. Akçakıl elini kolunu sallayanların giremediği bir yer. Telefonla rezerve yok. İllaki bir temas olmalı. Yöneticileri seçici . Edilgen değiller. Bugüne kadar adli ve idari makamlara yansıyan hiçbir vukuatı yok. Aslında var ama düşündüğünüzün aksine içeriye alınmayan birkaç müşterinin açtığı davalar bunlar. Tarkan ve Taylan kardeşler hepsini de kazanmışlar. Huzuru ve turizm güvenliğini sağlamak için deyim yerindeyse kendilerini siper etmişler, ediyorlar. Etkilenmemek mümkün değil hem bu duruştan, hem de doğasından Akçakıl’ın... 
Çakıllarla işlenmiş denizi, hasır şemsiyelerin altında sere serpe uzanmış tahta şezlongları, yol otellerini anımsatan  ahşap evleri, Rum meyhanelerini andıran lokantası, beyefendi ve hanımefendilerle  süslenmiş karavanları, dip dibe kurduğunuz çadırlarda bile  göz göze gelmediğiniz  kamp sakinleri ile bambaşka bir yer Akçakıl. Bu kadar tahrip edilen bir bölgede Akçakıl gibi bir alana rastlamak küçük de olsa bir umuttur Mersin İçin. Her şeyin para olmadığının bir kanıtı. Güzelim sahillerimizi ne hale getirdiğimizin pozitif anlatımıdır…